Kamp 3: Lunner - Gran 2 2-3

På ein mandag synte Gran 2 ein gong for alle kven som må stå for all redning av ære for Hadelands del, då ”Stakane” frå Gran vitja dei små survete karene frå noe lenger sør i dalen. Feid av bana måtte Lunnerane konstatere at eit Gran leia an av målgjerar Vegard vart eit par nummer for digre.
Kampen vart sparka i ingenmannsland sør for Gran, òg kalla for Oppdalsbygda, og det vart etter kvart eit fullstappa MOIL stadion og vel så det som bivånte Grans overbevisande siger mot Lunner. Noko som i og for seg berre skulle mangle, med tribunekapasiteten der i bygda..

Før ein går laus på lagoppstillinga, så er det òg verdt å merke seg korleis Gran ikkje berre er det beste laget på Hadeland om dagen; dei har i tillegg vorte ein samlingsstad for lokale heltar og berre med hybriden Kvisberg så var det eit reint hadelands lag som feide aldrande og late lunnerane av bana.
Laget som skulle ut og konsolidere Grans flotte seriestart var stort sett det same som har spelt tidlegare, kor Nils Haugen denne gongen var omskolert til Keeper i fråveret av Geir Slettmoen; eit val som skulle syne seg å vere vellukka. Ballis og Kvisberg flaug laus på kvar sin back, med Haugen Junior (pump) og Hansi som midtstopparar. På midten var lillebror Ruden-Johansen dirigent i hop med Torgrim (knallgrim) Skiaker, med Grans nye juveler Ruden/Skaarud i den klassiske Gran-rolla som små kåte og slikkevillige forwards – kor dei snart kan kalle seg den neste i gullrekka av spisser som Audun Martinsen og Espen Engesbakken. På vingane var Brandbus store son, noko som seier meir om Brandbu i grunn, Jonas Berg og kaptein Jørgen Espen. Frå benken ytte Jan-Anders RJ, Robin Lien og Kristian Korsom betydelege bidrag.

Spissane skulle vise seg å vere nyklane i denne kampen. For etter at det i nokre minutt ikkje hadde vorte skapa stort og Lunner hang greitt med, så var det Gran som oppna kontoen. Etter at Skaarud satte en straffe små usikkert i mål. Noen minuttar senere sparkar Korsmop ned ein stakkar – 1-1 på en mye sikrere straffe. Så skulle Skaarud vere så heldig å lempe eit mislukka innlegg midt i mål. Og midt i mål var meir enn godt nok, og Gran kunne gå opp i føringa på eit vådeskot. 2 – 1..

Men så var det duka for dagens perle. Skiaker er rett plasser å tuppe til ballen med høyre”slegga” si, og sjokkerte tilskodarar fekk sjå at tuppen skrudde klin oppi krysset. Noko som måtte vere Faens verk, då sjølv ikkje Gud kunne forutsjå kor ballen skulle ende då Berg (type Jonas) byrja anngrepet.
Det vart med det til pause, kor Lunner ikkje hadde skapa anna enn tilfeldigheitar på nokre innlegg, som Gran likevel hadde god kontroll på. Forsvaret hadde kontroll på alt som kom og Lunner vart liggande altfor langt bak, med ein ung, lat spiss som knapt orka å stå oppreist i store delar av kampen.
Plankekøyringa skulle tilta etter pause, kor det knapt var motstandar tilstade. I kva rekkefølgje ting skjedde er uvisst; alt i alt er det totalt uvesentleg.

Men la oss anta at det skjedde i ei rekkefølgje som kan minne litt om dette:
· Per Pump skremmer spissen til Lunner
· Korsmo skremmer vingen til Lunner
· Robin herjer
· Ruden blir hissig
· Knut Arne coacher laget med tissen ute
· Morten får gult kort for blotting

Lunner skulle få eit lite håp, og ein liten trøst, der Lunners yngre generasjon endeleg vakna frå sukkerslappheita og fekk satt inn eit mål. Men så kom dvalen over dei att.
Kva som var i vassflaska åt Lunners burvoktar er ikkje godt å veta, men han hadde teke seg ein slurk av noko, for sirkuset der i garden var ikkje over.

Gran 2 beste spelar denne kampen var i følgje spelarane sjølve tomålsgjerar Skaarud, men referentens stemme heller meir mot den omskolerte Haugen d.e. som nok ein gong leverte ein solid kamp, eller Ballis, som stadig var framme frå sin venstreback og gjort livet surt for Lunners mange generasjonar.
Grans spelarar kunne ta seg ein velfortent tur på fest etterpå, noko som vart gjort like solid som overkøyringa av Lunner. Seier sikre kjelder.